Niezwykły artysta tworzący w stylu fusion, Mark Egan, wydał właśnie swój nowy album „Electric Blue”, nagrany z jego wieloletnim kolegą, perkusistą Dannym Gottliebem.
Wyjątkowe brzmienie i „bezprogowy” styl Marka Egana czyni go wciąż jednym z najbardziej stylowych basistów na dzisiejszej scenie muzycznej. Ma na koncie trzy platynowe i trzy złote albumy, a nagrał ich naprawdę wiele. Występował na nagraniach z takimi gwiazdami jak Pat Metheny, Elements, Sting, Gil Evans, Carly Simon, John Mclaughlin, Cyndi Lauper, John Abercrombie, Michael Franks, Stan Getz, Bill Evans, Judy Collins, Marc Cohn, Duran Duran, czy Joan Osborne.
Urodzony w Brockton w stanie Massachusetts w 1951 roku, Egan rozpoczął naukę gry na trąbce w wieku 10 lat, głównie pod wpływem ojca, który był zapalonym muzykiem. Zanim w wieku 16 lat zaczął grać na basie elektrycznym kontynuował grę na trąbce w liceum oraz na University of Miami School of Music.
Tam jednak uczył się już prywatnie grać na basie u wielkiego Jaco Pastoriusa, pod którego wpływem pozostaje do dziś. To spotkanie zważyło na dalszym artystycznym życiu Marka: „Kiedy usłyszałem się u Jaco, uświadomiłem sobie, co można osiągnąć na basie elektrycznym. Jaco był innowatorem więc przebywanie w jego obecności było budujące i inspirujące w tych wczesnych latach” – wspominał Egan.
Kiedy usłyszałem się u Jaco, uświadomiłem sobie, co można osiągnąć na basie elektrycznym. Jaco był innowatorem więc przebywanie w jego obecności było budujące i inspirujące w tych wczesnych latach
Jest jednym z tych nielicznych basistów, którzy będąc pod wpływem Jaco, nie stali się jego kopistami i stworzyli własny, niepowtarzalny styl. W 1975 roku Mark wraz ze studentami Uniwersytetu Miami Cliffordem Carterem (klawisze), Hiramem Bullockiem (gitara), Billy’m Bowkerem (perkusja) i Phyllis Hyman (wokal) założył swój pierwszy zespół fusion.
W 1976 roku ta gromadka przybyła do Nowego Jorku gdzie Egan związał się z Pointer Sisters, Deodato i Davidem Sanbornem, by później, w 1977 roku, dołączyć do Pata Metheny (wraz z perkusistą Dannym Gottliebem). Razem nagrali przełomowe albumy „Pat Metheny Group” (1978) i „American Garage” (1980). To dzięki temu trio Mark połączył już na zawsze siły z Gottliebem, tworząc zespół Elements, z którym nagrał do tej pory 13 płyt.
Mark Egan udzielił ostatnio wywiadu magazynowi Guitar World, w którym opowiedział m.in. o swojej muzycznej przyjaźni z Danny Gotliebem i basach na których gra.
„Tym albumem świętuję prawie 50 lat naszej przyjaźni i wspólnego grania. Chcieliśmy uzyskać dobrą równowagę między improwizacją a kompozycją, abyśmy mogli wyrazić to w sposób, w jaki to robimy. Wybraliśmy cztery lub pięć kluczowych centrów dla tego rodzaju improwizacji, którą wspólnie tak dobrze czujemy, a następnie nagraliśmy moją piosenkę o nazwie „Cabarete”, którą nagraliśmy już wcześniej, ale nie w formie duetu. To było podstawowe podejście podczas trzech lub czterech dni nagrywania”.
Tym albumem świętuję prawie 50 lat naszego bycia przyjaciółmi i wspólnego grania. Chcieliśmy uzyskać dobrą równowagę między improwizacją a kompozycją, abyśmy mogli wyrazić, jak to robimy
O basówkach użytych podczas sesji „Electric Blue” Mark powiedział tak: „Nagrywałem na wszystkich moich Pedullach – pięciostrunowej sygnaturze bezprogowej i progowej; ośmiostrunowym bezprogowcu, a także na ośmiostrunowym progowcu z podwójną szyjką i zwykłych czwórkach.
Gram na Pedullach od wielu lat, od 1981 roku. Mam też kilka starych Fenderów, w tym Jazz z 1964 roku, którego używałem na wielu albumach. Użyłem tego basu na płycie Stinga „Nothing Like The Sun”.
Gram też na basach Marleaux. Poznałem Geralda Marleaux przez Etienne Mbappé, ponieważ zauważyłem, że Etienne gra właśnie na basie Marleaux. Gram na dwóch jego basach, niestandardowym Consat i Votan DX Deluxe, oba pięciostrunowe. ”
