Klaus Voormann krótko grał na basie z The Beatles, w czasie gdy na początku działalności ich oryginalny basista Stuart Sutcliffe zrobił sobie przerwę podczas koncertu. Później wielokrotnie dołączał do Johna Lennona, Paula McCartneya, George’a Harrisona i Ringo Starra w różnych post-Beatlesowskich projektach. Nagrał m.in. płyty “Plastic Ono Band” Lennona i “All Things Must Pass” Harrisona.
Oprócz basu, Klaus miał karierę jako artysta plastyk, projektując okładki albumów dla Bee Gees, Wet Wet Wet, czy Scorpions. Jego najbardziej znana okładka, The Beatles “Revolver”, przyniosła mu nagrodę Grammy w 1966 roku.
Klaus Voormann, urodził się w 1938 roku w Berlinie, a po raz pierwszy usłyszał rock’n’rolla gdy w Hamburgu grali go właśnie The Beatles, jeszcze w pięcioosobowym składzie. W latach 60. stał się rozchwytywanym basistą sesyjnym. Jego charakterystyczną grę można usłyszeć we wstępie do utworu Carly Simon “You’re So Vain” (1971) oraz w ostatecznej wersji coveru “Without You” (972) Harry’ego Nilssona. Pojawił się także na słynnym albumie Lou Reeda “Transformer” z 1972 roku, wyprodukowanym przez Davida Bowiego i Micka Ronsona.
Magazyn Bass Player opublikował ostatnio wywiad z Voormanem, który skończył właśnie 83 lata. Oto fragmenty tej rozmowy.
Jaka jest twoja preferowana konfiguracja sprzętu podczas nagrywania?
Używam Fendera Precision i Ampega z 15-calowym głośnikiem. Zawsze grałem na tym basie na szlifach (flat wound). I zawsze były stare, nigdy ich nie zmieniałem. Nie zawsze używałem wzmacniacza – podłączałem bas prosto do stołu”.
Twój związek z Beatlesami rozpoczął się w Hamburgu na początku lat 60.
Tak, tam się zaczęło. Siedzieliśmy tam przez chwilę jako widzowie, słuchając, patrząc, bawiąc się przy drinku i tańcząc. Wszyscy chcieliśmy się z nimi poznać i w naszej grupie to mnie poproszono, abym podszedł i do nich zagadał. Poznałem Johna, a on przedstawił mnie Stuartowi Sutcliffe’owi i od tego momentu… świat zapłonął. Chodziło o sztukę, filmy i muzykę… Byli tacy otwarci, a nam, Niemcom, trudno było to zrozumieć. Z łatwością mówili o swoich wewnętrznych uczuciach, nie bali się otworzyć. Kiedy to zrobili, otworzyli nas i pokazali nam, jacy mogą być ludzie. Niemcy na ogół bardzo boją się otwierać na swoje życie wewnętrzne. Braliśmy fioletowe serca [amfetamina – przyp. red.] i rozmawialiśmy tak dużo… To było niewiarygodne.”
Byli tacy otwarci – a nam, Niemcom, trudno było to zrozumieć. Z łatwością mówili o swoich wewnętrznych uczuciach, nie bali się otworzyć. Kiedy to zrobili, otworzyli nas i pokazali nam, jacy mogą być ludzie
Jesteś też jedną z nielicznych osób, które grały z nimi na żywo
Tak. Stuart wręczył mi swój bas Hofner President i poszedł się przytulać z Astrid Kirchherr [fotograf – przyp red.]. Grałem tyłem do publiczności. Był wczesny poranek, kilka tańczących par i jedna lub dwie spały przy barze – to była prawdziwa nocna atmosfera. Wówczas pierwszy raz w życiu miałem bas w ręku.
W jaki sposób twoje doświadczenia w studiu różniły się jeśli chodzi o współpracę z poszczególnymi Beatlesami?
George wchodził do studia z małymi kadzidełkami: zapalał świecę i przyciemniał światła – to było jak mały ołtarz. Nagrywanie zajmowało mu znacznie więcej czasu. Nigdy nie wspomniał o Beatlesach – nadszedł czas, aby przewrócić kartkę i iść dalej.
Z kolei Ringo zawsze potrzebował kogoś, kto pomógłby mu zagrać akordy. Polegał na przyjaciołach. Był inny, myślę, że grałby z Beatlesami do końca życia.
John polegał na Yoko. Przez większość czasu była dla niego świetnym katalizatorem, w kilku słowach potrafiła ująć właściwą rzecz, a to nie było łatwe.
George wchodził do studia z małymi kadzidełkami: zapalał świecę i przyciemniał światła
